Stel je voor. Je bent bij de brouwerij van Hertog Jan en je houdt van bier. De lucht is strakblauw en het is 25 °C. Je krijgt een gratis biertje aangeboden. Maar daar moet je eerst een tegenprestatie voor leveren: 33 km rennen.
Alleen voor bierliefhebbers?
Ik ben gelukkig niet de enige die deze dorstige uitdaging in het Limburgse Arcen aangaat. Met ongeveer 75 bierfans staan we klaar om te beginnen aan de Devil’s Trail Maasduinen. Tenminste, ik vermóéd dat het bierfans zijn. Anders ga je niet voor je lol 33 km rennen op één van de warmste dagen van het jaar. Toch?
Kippen en rupsen opgelet
We stellen ons op in het hele smalle randje schaduw in het startvak. Na een enthousiaste briefing – “Niet als een kip zonder kop starten, bij elke post drinken en onder de neveldouche door” en “Zolang je niet knuffelt met de eiken, heb je geen last van de rupsen” – mogen we de paden op. In een lang lint slaan we het eerste weggetje in, tussen de akkers door.
Liefdevol begin
Mijn lieve vriendin is mee. Haar eerste echte kennismaking met mijn geliefde sport trailrunning. Niet als loopster, wel als aanmoedigster. Op kilometer 1 en kilometer 4,5 geeft haar stralende lach mij vleugels. De hitte valt me nog mee. Vooral in de open stukken met wind op de kop is het goed te doen.
Veel duinen, weinig Maas
Het decor van de Devil’s Trail Maasduinen 2019 is voor mij nieuw. De eerste kilometers van Nationaal Park Maasduinen zijn vooral groen en redelijk vlak. Stukken heide afgewisseld met bos.
Douchen in de duinen
Tussen kilometer 10 en 20 krijgen we steeds meer ‘echte’ duinen om ons heen. Hogere toppen, meer zand en meer opstijgende warmte. Ik smacht naar het verkoelende water van de Maas, maar dat komt niet.
Gelukkig zijn er extra veel verzorgingspunten – in totaal 5 – met plantenspuiten en soms zelfs een neveldouche.
Snel
Als ik verzorgingspost 3 bereik, na 14 km, kijk ik even naar de tijd: een gemiddelde van 11 km/uur. Best snel onder deze omstandigheden vind ik. Dat gevoel wordt bevestigd als ik, tien minuten later, een appje van mijn vriendin krijg. Of ik er al bijna ben.
Sloom
Vlak na post 3 ben ik op de helft. Omdat we een langgerekt rondje lopen, veranderen we in deze fase van looprichting. De zon schijnt nu volop op mijn gezicht. De tegenwind die af en toe zo lekker verkoelde, loopt nu dood op mijn rug. Kortom: het voelt 5 graden warmer aan.
Mijn tempo loopt daardoor terug tot een rustig drafje. Maar ik wandel niet en blijf om me heen kijken. Het open heidestuk mag dan oververhit zijn, het is ook prachtig.
Rondje van de zaak
Na vele lange en warme kilometers zie ik het opvallend witte gebouw van Hertog Jan weer opdoemen boven de dampende akkers. Ik kan het bier al ruiken. Maar ja, dit is een Devil’s trail. Dus recht op de finish af is er niet bij. We mogen nog een extra blok om over een kaarsrecht, eindeloos lang en verzengend heet zand- en graspad.
Maar dan ‘opeens’ zie ik toch de boog. Op het laatste stukje asfalt, onder de felblauwe ogen van mijn geliefde, pers ik er nog een eindsprintje uit.
Ruim 3 en een half uur genieten en ploeteren zit erop. Het was mooi. De tuinslang bij de finish een waterval van verkoeling. En de Hertog Jan Enkel een smakelijke beloning