Als een kudde blije koeien die na een half jaar stal de wei in mogen. Zo rennen we vanuit het Doornse Gat door het mulle zand omhoog, naar de top van de eerste heuvel. Met nog 26,5 km te gaan staat mijn hartslag flink in het rood. De aanmoediging van de starter om als eerste boven te komen, had ik beter kunnen negeren.
Na deze eerste heuvel van de Devil’s Trail Utrechtse Heuvelrug loop ik rond plek 10, een kilometertje of 2 per uur boven mijn stand. Een minuut of 10 ren ik mee op deze hoge snelheid, want ach, het gaat eigenlijk best lekker, zeker heuvelaf. Maar dit ga ik niet volhouden. Een mooi moment voor een foto dus. Even de rustig tijd nemen om scherp te stellen, te schieten en me te laten passeren door een man of 30.
Mistig mooi
Het tempo ligt nog steeds hoog t.o.v. wat ik de laatste maanden gewend ben: op de vlakke stukken gaat het ruim boven de 12 km/uur. Best pittig. Maar man wat is de omgeving mooi! Een mix van zomers groen en herfstig veelkleurig, mysterieus verlicht door de laatste mistflarden waar de zon steeds feller doorheen schijnt.
Na ongeveer 6 km: de steile beklimming door het fijne zand naar de ‘Tombe van Nellesteyn’ op de Donderberg.
Heide en heuvels
Het parcours, dat met oranje pijltjes aan de bomen, spuitbuspijlen op de grond en lintjes aan te takken écht niet te missen is, is geweldig. Een afwisseling van 30 centimeter brede paadjes door dichte bossen, zanderige open velden en glooiende heidevelden. De lucht is blauw en het zonnetje brandt aangenaam. Wat wil je nog meer?
Te kort?
Als ik rond kilometer 16 de post met eten en drinken voorbij ren, denk ik opeens: nog maar 10 kilometer. Wat kort eigenlijk. Ik had eigenlijk best de langste afstand van deze Devil’s Trail, 36 km, kunnen lopen. Nu heb ik nog maar 50 minuten de tijd om te genieten. Langzamer lopen dan maar? Mwa … dat nou ook weer niet, het gaat zo lekker!
Volle zandbak naar de finish
De finish is hetzelfde als de start. De mullezandheuvel van het begin is nu een perfecte piste voor een bliksemsnelle finish. Met zevenmijlspassen dender ik de heuvel af. Na de finishlijn moet ik vol in de ankers om niet het tafeltje met muntjes voor een goudgeel drankje te missen. Proost op een prachtige trailrun!
