Kom maar op met dat zand! Vorig jaar ging ik hier op de Veluwe goed stuk op de mulle paden, nu ben ik een getraind zandloper; in de afgelopen maanden heb ik zo’n beetje alle duin- en paardenpaden tussen Noordwijk aan Zee en Hoofddorp gehad.
Lekker loopweer
Hoewel het gisteren nog zonovergoten en 21 graden was, is het nu bewolkt, 12 graden en zelfs wat miezerig. Lekker loopweer dus! Hooguit 10 minuten voor de start wandel ik de kleedkamertent uit, loop (voor de vorm) een paar honderd meter warm en stap vervolgens het startvak in. De Hoge Veluwe Trail 2014 gaat beginnen!
Vliegen over het asfalt
We starten met een paar honderd meter asfalt, daarna volgen 42 onverharde kilometers. Het harde wegdek inspireert veel medelopers tot een verbazingwekkend hoog begintempo. Loop ik nou zo langzaam of lopen zij nou zo snel? Ik word door zeker 50 mannen en vrouwen aan weerszijden voorbijgesneld en moet me inhouden om niet mee te gaan in het geweld. Het lukt me … met moeite.
Trappen
Na 5 vrij eenvoudige kilometers dienen de trappen van de Franse Berg zich aan. Dit is het meest heuvelachtige gedeelte van het parcours. De groep zit nog dicht bij elkaar, waardoor we kalm omhoog gaan. Door de miezer lijken de houten treden bovendien glad, waardoor ik ook naar beneden rustig aan doe. Hierdoor houd ik voldoende lucht over om te genieten van de prachtige uitzichten op de eindeloze zandvlaktes die nog gaan komen. Na de trappen nog een paar kilometer bos en dan komen we bij de eerste drankpost. De eerste 10 kilometers zitten erop.
Zanderig rondje
Vrijwel direct na de eerste post zijn ze daar dan: de zandpaden. Aanvankelijk denk ik: “kijk, die zandtrainingen hebben geholpen”, maar al snel is het toch weer zwaar. Ik kijk om me heen. Honderden meters voor, achter en links zand, zand met wat stroken gras en af en toe een klein denneboompje ertussen. Prachtig.
Zonder zand kan ook
Zo’n 100 meter voor me loopt een groepje dat vrij makkelijk over het zand loopt. Of beter gezegd: naast het zand, op de smalle strook gras. Vooraf hebben de organisatoren, MudSweatTrails en NP de Hoge Veluwe, ons nadrukkelijk verzocht op de paden te blijven. We lopen namelijk door beschermd natuurgebied en wie van de paden gaat, vernachelt de natuur.
Verder vooruit zie ik meer lopers de ‘makkelijke weg’ kiezen. Als er één schaap van het pad is … En om maar eens een cliché te ontkrachten: dit waren niet alleen mannen! Ik merk dat ik geirriteerd raak en zet de achtervolging in op 2 lopers voor me. “Hé, zo kan ik het ook” roep ik. Bij de ene lijkt de boodschap aan te komen, de anders mompelt iets als ‘ja maar ik ben al aardig kapot’. Tsja.
Paars paradijs
Ik ben blij dat ik me uitgesproken heb. Ik ben mijn irriratie kwijt en voel me extra trots dat ik de eerste grote zandpassage voorbij ben. Ik ben nu ongeveer halverwege en loop over het tot nu toe mooiste pad: een mix van paarse lavendel, donkergroene naaldbomen en een hagelwit, makkelijk te belopen zandpad. Veluws paradijs!
In een roes
Het gaat lekker. Ik loop ontspannen, maak af en toe een foto en stop bij elke post voor een bekertje water en een paar winegums. Hoewel er tussen 25 en 35 kilometer nog een paar flinke stukken mul zand zitten, bereik ik vrij makkelijk het bordje ’35 km’, de dag ervoor op Facebook hét gespreksonderwerp van deze trail.
Plons
Wat doe je als je na 35 kilometer droge ondergrond ineens een 5 meter breed ‘meertje’ kruist? Waarvan je niet precies kan inschatten hoe diep het is? Zeker is dat je er dwars doorheen moet. Er is geen omweg mogelijk. Ik besluit niet af te remmen en op volle vaart door te lopen. Brrrr, het water is kouder dan verwacht en even raak ik mijn ritme kwijt. Gelukkig duurt dat maar even.
Soepel
De organisatie heeft de kleinste en mooiste paadjes voor het laatst bewaard. Op sommige stukken is het pad bijna niet te zien, zo smal. Na een rondje om het meer kom ik na iets meer dan 4 uur over de finish. Wat was het weer gaaf en perfect georganiseerd!