Korte of toch die lange broek? Met startnummer, rugzak, energierepen, flessen sportdrank en een flinke zak kleding zit ik te twijfelen in de achterbak van mijn auto. Over een half uur doe ik voor het eerst mee aan een loop voorbij de marathonafstand, namelijk de 50 kilometer van de Sallandtrail 2014.
Mouwen omhoog
Het belooft vandaag een mooie dag te worden. Veel zon en 14, 16 misschien wel 18 graden volgens sommige weermannen. Feit is dat het om 9:30 uur in Nijverdal 5 graden is en ik het best wel fris vind. Geen getwijfel meer dus, lange broek en lang shirt aan. Dan maar mijn mouwen opstropen als het vanmiddag warm wordt!
Wortels
Het startvak is klein, de sfeer is ontspannen en de 150 deelnemers zijn op hun trailbest uitgedost. Om 10:00 uur precies draven we vanaf een grasveldje direct een aardige heuvel op. Begint goed. Eenmaal boven volgt een aantal redelijk vlakke en makkelijke kilometers door het bos. Grootste hindernissen in het eerste stuk zijn de uitstekende boomwortels. Menigeen struikelt (bijna). Zal mij niet gebeuren (toch?).
Wie snel begint … bouwt een buffertje op!
Hoewel ik nog nooit 50 kilometer heb gelopen, kan ik het niet laten om over een eindtijd na te denken. 5 uur betekent 10 kilometer per uur en dat zou moeten kunnen. Liever iets sneller natuurlijk. Bijvoorbeeld 4 uur 45. Eerste helft in 2:15 en tweede helft in 2:30 zou mooi zijn. Ik weet namelijk zeker dat de laatste 10 kilometers de traagste zullen worden.
Klimmen
Rond kilometer 6 komt de eerste serieuze klim, de Hellendoornse Berg. Voor het eerst moet mijn tempo iets terug, maar het gaat nog makkelijk. In de 3 volgende kilometers gaan we in anderhalve M-vorm de berg nog 3 keer op- en af: pittig!
Appel-kruimelvlaai
Na 13 kilometer doemt de eerste verzorgingspost op. Het gemiddelde all-in buffet van een 4*-hotel in Turkije is er niks bij: kleurrijke snoepjes, 3 soorten vlaai, chips, krakelingen, cola, thee, bouillon, geweldig! Ik snaai een stuk appel-kruimelvlaai, gris een handje snoepgoed mee en ga weer verder.
Erben op loopschoenen
De groep is nu helemaal uitgewaaierd en ik loop alleen. Geeft niks: ik voel me fit en geniet van het steeds warmer wordende zonnetje en het mooie bos. Na een tijdje haak ik even aan bij – laten we zeggen – een kale Erben Wennemars (druk, enthousiast, soms niet te verstaan) op hardloopschoenen. Een gezellige prater maar hij loopt eigenlijk net te hard dus ik laat hem gaan. Het gat wordt twee, drie, vier meter maar ‘Erben’ praat – soms achteromkijkend – vrolijk door. Bij zes meter marge ben ik weer alleen.
Bodeminspectie
Met iets zwaardere benen maar nog steeds vrij soepel loop ik – via een 15 meter diepe ‘Leemkuil’ – richting het 25 km-punt: hetzelfde punt als de start en straks de finish. Na doorkomst halverwege (2 uur 9, veel sneller dan gepland) herhalen we kilometer één, die met die boomwortels. Bam, daar lig ik. Doorrollen en weer opstaan, blauwe plek op heup en knie maar alles nog heel. Even focussen Michiel!
Treintje van 3
We gaan nu onder het spoor en over de drukke N35 richting Nationaal Park De Sallandse Heuvelrug. Na een lange, geleidelijke klim door het bos volgen vele kilometers door een open heide- en heuvelgebied. De zon brandt nu goed maar met mouwen omhoog ben ik nog steeds blij met mijn keuze voor lang.
Grappig genoeg haalt Erben (die ik bij de 25-kilometerpost voorbij was gegaan) mij – samen met een andere loper – weer bij. We lopen een paar kilometer in een goed treintje en ik voel dat het tempo omhoog gaat. Toch klamp ik aan, want met de moeilijkste kilometers nog te gaan is het lekker om even niet alleen te lopen. Zwijgend lopen we achter elkaar over de 60 tot 75 meter hoge heuvelrug. Hoewel het nu echt zwaar wordt, geniet ik van het uitzicht op hei en bossen in het dal, zo’n 40 meter onder ons.
Gelost
De samenwerking duurt helaas niet lang. De medeloper loopt aanvankelijk iets bij me weg en moet vervolgens ‘langs de kant’ voor een sanitaire stop. Erben loopt nog een tijd achter me, maar moet mij dit keer laten gaan. Bij het 35 kilometerpunt ben ik weer alleen.
Ik begin de kilometers nu echt te voelen en richt me steeds meer op de tussentijden, die mevrouw Runkeeper mij elke 2 kilometer doorgeeft. Het tempo zakt, maar elke keer als ik haar stem hoor, ben ik vooral blij dat ik weer twee kilometer dichter bij de finish ben. Net na het 40 kilometerpunt staat de laatste post, maar ik heb al een tijdje geen zin in eten. Mijn eigen chocoreepjes in de rugzak komen me redelijk mijn neus uit. Het zo aanlokkelijke assortiment chips en snoep van de post sla ik over. Ik neem alleen voor een bekertje sportdrank en ga dan ‘snel’ weer verder. Als ik nu te lang stilsta, wordt het een moeilijk verhaal.
Wind mee naar benee
Gelukkig zijn de omstandigheden mij gunstig gezind. De laatste 9 kilometers zijn meer dalend dan stijgend en ik heb een windje in de rug. Sloffend over de zanderige paden vind ik een langzamer maar stabiel tempo dat ik een paar kilometer volhoud. Met nog 4 kilometer te gaan volgen nog een paar kleine, maar in mijn staat van vermoeidheid nare heuveltjes. Met moeite ga ik ze te lijf, het tempo daalt soms richting wandelwaardes. Ik herpak me de laatste 2 kilometer en loop relatief makkelijk naar de finish. Met een eindtijd van 4 uur 33 (20e van de 124 deelnemers) is de tweede 25 km inderdaad een stuk langzamer, maar de totale tijd een stuk sneller dan ik had durven hopen. Mijn eerste ultra is een feit!
Deze Sallandtrail is een perfect georganiseerde trail in een geweldige omgeving. Ik zal ‘m nooit vergeten!