Alsof de duivel ermee speelt. Na 140 droge kilometers in de auto barst de regen los als ik mijn auto parkeer. Hoewel ik op 100 meter van de inschrijfkraam sta, blijf ik nog even in de auto zitten. Over een uur begin ik aan ruim 38 kilometer door windkracht 5, buien, modder en 800 meter stijging.
Gelukkig heeft de duivel moeite met het plannen van hels weer. Al snel wordt het droog en op een paar spetters na zal het de komende uren droog blijven met af en toe zon. De wind – die nog geen 24 uur later tot een zware storm zal uitgroeien – is in het bos niet meer dan een briesje. Prima omstandigheden dus!
Herfsttapijt
Met een kleine 80 man gaat de langste afstand van de Devil’s Trail 2013 om exact 12 uur van start. De eerste kilometers zijn glooiend en gaan makkelijker en sneller dan gedacht. We lopen in een prachtig herfstbos met een dik bladertapijt als ondergrond. Bij elke stap is het een verrassing waar mijn voeten op landen: stenen, boomwortels of een enkeldiepe modderpoel. Geleidelijk komt er steeds meer afstand tussen de lopers en op ongeveer 10 kilometer loop ik samen met 2 anderen gezellig pratend een langzaam stijgende heuvel op.
2 kilometer extra
De route is redelijk, zij het niet altijd even logisch aangegeven met gele pijlen: soms wel 4 pijlen voor één bocht of splitsing, maar geen ‘bevestigingspijl’ na de splitsing dat je ook daadwerkelijk de goede kant hebt gekozen. Bovenop de heuvel is een splitsing, maar omdat we geen pijl zien, lopen we rechtdoor, de heuvel weer af. Honderden meters dalen we, maar nog steeds geen pijlen. Als de onverharde weg overgaat in asfalt en we in een dorpje komen, weten we genoeg: we zitten verkeerd. Als we omdraaien en teruglopen, komen we zeker 20 man met vragende ogen en omhooggestoken armen tegen. In grote groep nemen we alsnog de andere weg op de top. Niet dat er een pijl staat, maar dit pad brengt ons wel weer terug op de route.
Speculaasbrok
Door de onverwachte hergroepering is het opeens druk op de smalle bospaden. Na ongeveer een kilometer komen we bij de eerste verzorgingspost, ‘Cookie Hill’. Nog nooit heb ik een speculaasbrok gegeten tijdens het lopen, maar hef smaakt prima. Direct na de post gaat het parcours naar rechts, maar zeker 15 lopers voor me gaan rechtdoor. Iemand van de organisatie schreeuwt ze terug, precies op tijd voor mij om die fout niet te maken.
Uithijgen op de heide?
Ik loop nu alleen en focus me op de gele pijlen. Er volgen een paar pittige heuvels en twijfelachtige splitsingen, maar ik blijf op de route. Ik zit nu ongeveer op de helft en het wordt zwaarder: op de steilste stukken is hardlopen al bijna niet meer mogelijk. Gelukkig komt de Mookerheide eraan – dat heb ik onthouden van de routekaart – en heide betekent vlakke paden, toch? Als ik de rand van het bos nader, verheug ik me al op een makkelijker stukje om even op adem te komen. De werkelijkheid is hard. De – overigens prachtige – route door de heide heeft pittige, korte klimmetjes en zandpaden met soms diepe kuilen. Mentale tik!
Bangmakerij?
Even na de heide volgt – onverwacht – toch nog een stukje vlakke weg met wat asfalt. Genoeg om even te herstellen en bovendien aansluiting te vinden bij een loper voor me. Het blijkt een gezellige, zeer ervaren trailer (afstanden ver boven de 50 kilometer) die zowat aan het parcours woont. Hij kent de route goed en heeft een bemoedigend woordje voor me: “ik wil je niet bang maken hoor, maar de laatste 10 kilometer zijn het zwaarst”. Tsja. We lopen een paar kilometer samen, tot de volgende post ‘Banana Hill’ op 24 kilometer.
Wandelen
Na de post loop ik weer alleen en hoewel de omgeving schitterend is, is het nu serieus afzien Ik probeer me te herinneren of ik het op meer dan 10 kilometer voor de finish ooit al zo zwaar heb gehad. Ik denk het niet. Wat het voor mij zo zwaar maakt, is de continue afwisseling van steil klimmen – steeds vaker in wandelpas – en steil dalen in hoog tempo. Ik denk dat ik daarin qua techniek nog veel kan verbeteren. Op 31 kilometer dalen we via een gladde, houten trap af naar een open grasveld, de enige plek op het parcours waar je merkt dat het toch wel hard waait. We steken het grasveld schuin over en … via een andere trap van 80 treden gaan we weer omhoog. Deze klim hakt er flink in en bovenaan kost het me moeite om weer naar een enigszins soepel hardlooptempo over te schakelen.
Verlangen naar chocola
De laatste verzorgingspost, ‘Chocolate Hill’ ligt op de Duivelsberg. Vanaf hier is het nog een kleine 5 kilometer van de finish. Ik ben gek op chocola, dus een mooie motivatie om door te gaan. De klim naar de chocoladeberg is eindeloos en zwaar: wandelend en stoempend kom ik boven. De schaal met flinke brokken melk en puur ziet er heerlijk uit … maar verrassend genoeg smaakt het me voor geen meter. Ik spoel die normaal zo heerlijke smaak weg met een laatste slok sportdrank en zet mijn blik op oneindig.
Hand in hand
Vlak na de post vind ik weer even aansluiting bij de ervaren trailrunner en nog 2 anderen. Opnieuw raken we de route kwijt, maar gelukkig loodst de ervaren trailrunner ons weer naar een gele pijl. Gedeelde smart maakt halve smart en ik voel mijn tempo weer iets omhoog gaan. Bij een steile afdaling wordt (pijnlijk) duidelijk wie er kan dalen en wie niet. Twee van de mannen lopen bij mij vandaan, de vierde valt stil en ik hobbel er tussenin. Na een vage passage door de achtertuin van een soort verzorgingshuis zie ik ‘ineens’ een hoop mensen: hier komt onze route samen met de kortere afstanden (26, 16 en 8 km). Het is nu nog maar een paar honderd meter en … daar zie ik de 2 snelle dalers ook weer. Op 200 meter voor de finish haal ik ze bij en we besluiten met z’n drieën hand in hand over de finish te lopen. Samen de duivel verslagen!
Met een tijd van ruim 3 uur 52 minuten was de Devil’s Trail 2013 qua tijd mijn langste loop ooit. Dankzij de extra verkeerdloopkilometers was mijn afstand bijna 41 kilometer. Ik ben als 12e van de 70 gefinisht. Wederom een fantastische ervaring en een duivels mooi parcours!