Lochemtrail 2013

Al om 9:15 uur ’s ochtends heb ik ruim 160 kilometer afgelegd … met de auto uiteraard! Diep in Oost-Nederland, ver voorbij de Veluwe, ben ik één van de 120 gelukkigen die ruim 31 kilometer rond en over de heuvels van Lochem mogen rennen.

120 deelnemers klinkt als een kleinschalig loopje, maar de ontvangst van de Lochemtrail is groots: ik parkeer op een grasveldparkeerplaats voor zeker 500 auto’s en sta even later ruim 10 minuten in de rij voordat ik mijn startnummer in ontvangst kan nemen. Daardoor is het ‘ineens’ bijna starttijd en moet ik enigszins gehaast mijn laatste voorbereidingen treffen en naar de start dribbelen.

Haastige spoed

De start is aan de rand van het bos en het parcours gaat direct heuvelop. Zoals (te) vaak begin ik sneller dan gepland. De eerste 5 kilometers behoren bovendien tot de meest heuvelachtige van vandaag, waardoor mijn tempo flink schommelt. Toch heb ik er allemaal weinig last van: ik geniet van het prachtige bos, het mooie weer en heb duidelijk een goede dag – vaak weet je dat al na een paar kilometer. Met die haastige spoed zal het dit keer wél goed komen!

Lochemtrail 2013

Theekransje

Na een goed half uur missen ik en 2 andere lopers voor me een lintje. Het zou overigens de enige keer zijn, de route was geweldig duidelijk aangegeven, maar dat terzijde.
Met z’n drieën vinden we de route snel terug en ik raak met één van beiden in gesprek. Normaliter ben ik helemaal geen prater tijdens de wedstrijd, maar met deze man klikt het. Zijn (thuis)situatie (hij fanatiek hardloper, vrouw fanatiek hardloopster, kleine kinderen) komt overeen met die van mij dat gecombineerd met training en favoriete loopjes geeft veel gespreksstof. Meerdere keren valt het woord ‘theekransje’ bij lopers om ons heen.

Foto: www.viagladiola.tk

Uitgepraat

Als we ongeveer halverwege de wedstrijd zijn, houd ik steeds minder adem over voor een gesprek. Meer dan een “ja” of “vind ik ook”. Ik heb inmiddels de recente tijden van mijn loopmaat gehoord en hij is een stukje sneller dan ik. We lopen een paar kilometer zwijgend samen (lees: ik blijf met veel moeite in zijn spoor) totdat hij ‘ineens’ zegt dat hij kramp heeft en even gaat wandelen. Ik wens hem succes en ga alleen verder.

Lochemtrail 2013

Heuvels worden bergen

Met nog ongeveer 7 kilometer te gaan loop ik alleen en ik voel dat mijn tempo daalt. Ruim 100 meter voor me loopt nog iemand alleen en 50 meter achter me nadert een klein groepje van een man of 4. Tergend langzaam komen ze dichterbij. Ik hoor hun voetstappen steeds duidelijker en na een kwartier halen ze me in. Ik zit redelijk stuk, maar ik wil profiteren van dat heerlijke psychologische voordeel van het ‘in iemands wiel lopen’ en ik klamp aan.

Tot 2 kilometer voor de finish houd ik het vol, maar in het laatste, weer gemeen steile stuk moet ik definitief lossen. De heuvels lijken bergen geworden en op het zwaarste stuk moet ik zelfs heel even wandelen. Gelukkig is mijn goede dag nog niet voorbij en loop ik het laatste stuk weer redelijk makkelijk uit en pers ik er zelfs nog een versnelling uit. 2 uur 28 minuten genieten levert een 20e plaats op en mooie herinneringen.

 

Wat heeft de Lochemtrail een ontzettend mooi en afwisselend parcours! Een afwisseling van bos, maïsvelden, heuvels, holle wegen en een strakke organisatie. Zou mij niks verbazen als al die 500 parkeerplaatsen volgend jaar bezet zijn!

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *